ZER
DA IKASTEA?
Eraikuntza
pertsonalean oinarritzen den prozesu aktibo bat dela ulertzen da.
Pertsonaren ikuspegi osoa eta integrala kontuan hartzen duena,
garapen guztia, eta ez soilik kongnitiboa. Ikasketa hau kolektiboak
egiten da, elkarrizketa dialogikoan oinarriturik egiten den prozesu
interaktiboa da, elkarrengandik ikasten dugu. Ikasketa hau
beharretatik eta nahietatik abiatzen da eta egindako galderen arabera
aurrerapasuak ematen dira prozesuan. Ikaskuntza eskolan eta eskolaz
kanpo ingurune guztian gauzatzen da, eta kolektiboan egiten denez,
soziala da.
Guzti
hau ikaslea bizi eta garatu den testuinguruan kokatu behar dugu.
Horrela, aurrezagutzak prozesu honen eskeman oinarrizkoak direla
ulertzen da. Hauek, ezagutza berriekin kontaktuan jartzean, aldatu
edo egokitu egiten dira desoreka bat sortuz eta eskema berriak
sortzen ditugu.
Isabel
Solé-ek aipatzen duen gisa, kalitatezko hezkuntza bere gaitasunen
arabera ahal duten guztia ikastea bada, bultzatu beharreko ikaskuntza
sakonekoa da. Hain zuzen ere, ikaskuntza mota honek bermatzen du
ikasleak ikasteko gogoa izatea, errealitatearekin erlazioak egitea,
esanahiak ulertzen saiatzea, dakienarekin eta ikasitakoarekin
erlazioak egitea... Dena dela, hau gerta dadin, ikas-irakas prozesuan
baldintza batzuk eman behar dira. Baldintza hauei hurrengo atalean
egingo diet erreferentzia.
ZER DA
IRAKASTEA?
Zenbait
autoreren arabera, irakastea, ikasleari garapen pertsonala bermatze
bidean, errealitatea ulertu eta bertan haritzeko ikasketa prozesuan
laguntzea da.
Beraz, behin eskolaren antolaketaren irudia osatuta, irakastearen definizio orokor hori konkrezioetara jeitsi eta ingurune horretan irakasleak ikasleekin duen hartu-emana zehazten saiatuko naiz.
Lehenik eta behin, bizitza eta gizartea ulertzeko gakoetan norberak egin beharreko ariketa normala eta anormala kontzeptuekin lotua dago. Gelako ikasleekin anormalak eta normalak, ziontzoak eta gaiztoak, normalak eta “bereziak”...banaketak egin beharrrean, normalatasuna aniztasuna dela barneratzen saiatu behar gara. Hau ez da egun batetik bestera egiten eta sarritan gogorarazi beharreko kontua izan beharko da.
Behin, inklusioaren oinarria barneratuta, irakasle batek duen erronka nagusiena gelako giroa zaintzean dagoela ulertzen dut. Hau da, ikasleek esperientzia pozgarri eta atsegin bat bizi dezaten saiatu behar da irakaslea. Horretarako, modu eraikitzailean irakatsi behar dugu. Beste ezer baino lehen entzuten dakien eskola edo irakaslea izaten ikasiz. Irakasle batek badaki ikasleek badituztela aurrezagutza batzuk, beraz ikasleei entzunez, hauek non dauden jakin behar du. Nola dakite? Zer dakite? Horrela, ikaslearen testuingurua, bizipenak, ikasgelan sartzen dira.
Beraz, behin eskolaren antolaketaren irudia osatuta, irakastearen definizio orokor hori konkrezioetara jeitsi eta ingurune horretan irakasleak ikasleekin duen hartu-emana zehazten saiatuko naiz.
Lehenik eta behin, bizitza eta gizartea ulertzeko gakoetan norberak egin beharreko ariketa normala eta anormala kontzeptuekin lotua dago. Gelako ikasleekin anormalak eta normalak, ziontzoak eta gaiztoak, normalak eta “bereziak”...banaketak egin beharrrean, normalatasuna aniztasuna dela barneratzen saiatu behar gara. Hau ez da egun batetik bestera egiten eta sarritan gogorarazi beharreko kontua izan beharko da.
Behin, inklusioaren oinarria barneratuta, irakasle batek duen erronka nagusiena gelako giroa zaintzean dagoela ulertzen dut. Hau da, ikasleek esperientzia pozgarri eta atsegin bat bizi dezaten saiatu behar da irakaslea. Horretarako, modu eraikitzailean irakatsi behar dugu. Beste ezer baino lehen entzuten dakien eskola edo irakaslea izaten ikasiz. Irakasle batek badaki ikasleek badituztela aurrezagutza batzuk, beraz ikasleei entzunez, hauek non dauden jakin behar du. Nola dakite? Zer dakite? Horrela, ikaslearen testuingurua, bizipenak, ikasgelan sartzen dira.
El educador que necesitamos para el siglo XXI. Francesco Tonucci
https://www.youtube.com/watch?v=qCmVh-6SGkw
